Niezwykła historia "Żebraczka"

Ilekroć Lidia wybierała się do ukochanej cioteczki na czwarte piętro, mijała na parterze mieszkanie, które w całym bloku miało status... legendy.
Drzwi wejściowe — jak do balowej sali w zamku: złocona klamka, rzeźbione panele, a nad wszystkim aura „proszę mnie podziwiać”. Nie dało się przejść obojętnie.

Przed laty, kiedy Lidia mieszkała jeszcze kilka pięter wyżej, widywała czasem, jak zza tych pałacowych wrót wychyla się młoda dziewczyna — obwieszona srebrną biżuterią tak hojnie, że gdyby miała jeszcze po jednym palcu na dłoni, pewnie i on dostałby pierścionek.

Matka i córka mieszkały tam od zawsze. Wnętrze, mówiono, było równie „reprezentacyjne” jak drzwi. Niestety, jego akustyka była aż nadto doskonała. Często bowiem rozlegały się stamtąd krzyki tak przenikliwe, że echo niosło je po wszystkich czterech piętrach:

— Ty ku... rwo! — wrzeszczała matka.
— H...j ci w d...pę! — ripostowała córka.

Sąsiedzi nauczyli się rozpoznawać ich „koncerty” po pierwszych dwóch nutach. Tematy sporów bywały wzniosłe: obrusy skradzione ze strychu, poszewki, a raz nawet gumowa miednica. W opinii obu pań cała reszta mieszkańców była bandą h...i, i „po...rdolonych wariatów” — co też ogłaszały publicznie, dla jasności sytuacji.

Pewnego dnia w tym barwnym duecie pojawił się mężczyzna. Zaskoczenie było tak duże, że niektórzy lokatorzy przysięgali, iż to musi być agent ubezpieczeniowy, który zasiedział się przy kawie. Jednak nie — zamieszkał. Na krótko. Wkrótce obie panie wyprawiły go do piwnicy, gdzie urządzono mu „solidny pokój” (czytaj: beton, jedna żarówka i zapach kiszonej kapusty).

Po kilku latach z mieszkania zaczęły dobiegać odgłosy płaczu dziecka. Wszyscy liczyli, że może choć ono okaże się aniołkiem. Niestety. Malec rozwinął się w prawdziwą kontynuację rodzinnej tradycji — pod drzwiami każdego lokatora zostawiał „pamiątki” w formie płynnej lub stałej, a w miarę dorastania dorzucał inwektywy, w których już płynnie łączył słownictwo matki i babki.

Mężczyzna z piwnicy pewnego dnia zniknął tak nagle, jak się pojawił. I wtedy w bloku zaczęto się głośno zastanawiać, skąd matka z córką biorą pieniądze na markowe ubrania i luksusowe wyposażenie mieszkania. Plotka, która od lat krążyła po cichu, wreszcie wybuchła: „Stara żebrze po dużych miastach!”.

Lidia, choć zwykle sceptyczna, już wkrótce przekonała się o prawdziwości tej opowieści. Idąc w Krakowie ulicą Floriańską, zobaczyła znajomą postać: zgarbiona sylwetka, potargana chusta, twarz pełna cierpienia rodem z tragedii antycznej. W drżącej dłoni — plastikowy kubek na datki.

Kamila zatrzymała się, zaskoczona. Błąd. Żebraczka uniosła wzrok, splunęła soczyście w jej stronę i obrzuciła taką wiązanką, że nawet gołębie z pobliskiej kamienicy odleciały w popłochu.

Lidia znów spotkała bohaterkę pałacowych drzwi. Tym razem zobaczyła ją bez garbu, bez chusty, z wyraźnym wigorem, liczącą przy dworcowej kasie monety z całego dnia. Bileterka, z rutynową uprzejmością, wymieniła je na banknoty.

Kwota? Pięćset złotych. Dzienny utarg.
Niektórzy w bloku pracowali cały tydzień, żeby tyle zarobić. Ale nie wszyscy mieli drzwi jak z pałacu i tak niezwykle wyszukany repertuar słowny.